Géén sch-klank in het dialect
De Limburgse dialecten kennen géén ‘sch-klank’ zoals die in het Nederlands voorkomt (school, schip, schort). Daarvoor in de plaats hebben wij de ‘sj-klank’ die je in het Nederlands in een enkel woord tegenkomt bv. sjaal, sjalot, sjoemelen. Voorbeelden in het Keerder dialect zijn: sjlech (slecht), sjtöbbe (stof afnemen), vrommersj (vrouw). Overigens kennen wij ook de zj klank: zjwart (zwart), Zjeng (Jan), zjwalber (zwaluw).

De ao-klank
Een veel voorkomende spellingfout is ook dat de letters van de ao-klank in woorden als paol, draod, verwisseld worden. De oa-klank komen wij in het Keerder dialect niet tegen, wel in Valkenburg; daar spreekt van doas (doos) en pesjtoar (pastoor) in het Keerder dialect is dat doês en pesjtoêr.

Het Nederlands lidwoord ‘het’ en ‘een’
Het Nederlands woordje het wordt in het dialect niet als ut geschreven, maar ‘t. Zoals: – ’t hoês – ’t keend – ze höbbe ’t gedoeën. Het lidwoord een wordt ’n of ‘ne. Zoals: – ’n hoes – ’n kouw – ‘ne sjtool – ‘ne maan

Persoonlijke voornaamwoorden
Ook bij persoonlijke voornaamwoorden doen wij dat: Kèn t’r komme – kan hij komen Höb d’r gêine tiêd – hebben jullie/u geen tijd Verder ook m’ne fiets en m’n mam

Verdubbeling van de medeklinker
De medeklinker na een stoottonige (kort uitgesproken) ‘ie’ en ‘oe’ wordt verdubbeld ‘ne diekke appel – een dikke appel iech bin ‘ne sjaal aan ’t sjtriekke – ik ben een sjaal aan het breien. gaank mer ziette – ga maar zitten De moos tiech boekke (of buuke) – je moet je bukken

Maar, geen verdubbeling van de medeklinker bij een sleeptonige (lang uitgesproken) ‘ie’ en ‘oe’
Iech bin aan ’t sjtriêke – ik ben aan het strijken
Vier goeën op viziête – wij gaan op