door Lei Haesen

 Van oudsher mochten de dorpsinwoners hun vee laten grazen op de gemeentegronden, soms tegen een kleine vergoeding. Tevens bestond het recht op deze gronden bomen te planten. Om de bijna altijd lege gemeentekas enigszins te vullen besloten onze dorpsbestuurders in 1840 voor elke boom een kleine vergoeding van de eigenaars te vragen. Gemiddeld was dat, afhankelijk van de dikte van de boom, drie cent.
Het blijkt ook in die tijd al een diepgewortelde menselijke eigenschap te zijn geweest te pogen de 'belasting' te ontduiken. De inwoners gaven niet al hun bezittingen (lees: bomen) bij de gemeente aan. Om het probleem definitief op te lossen besloten onze vroede vaderen op 22 mei 1856 tot invoering van (nieuwe) huisnummers. Bij reglement werden de ingezetenen verplicht dit nummer ook op hun bomen op de gemeentegronden te plaatsen. Bomen die niet van een nummer voorzien waren, werden als eigendom van de gemeente beschouwd en zouden openbaar verkocht worden.
Gebrek aan inventiviteit kan de toenmalige dorpsbestuurders in ieder geval niet verweten worden.

Bron: Gemeentearchief Margraten, Archief van de voormalige gemeente Cadier en Keer, inv. nrs. 3 en 12.