door Jean Janssen

In d’n hoondersjtâl kânt ederêin z’n plaatsj. Gâns boeëvenaa zaot de léider van ‘t köd, d’n haân. Dao waor dus mer êine va, ‘ne twiede woeërd neet gedöld. Dat gaof oêrlog. En op de ânder ziet-sjtekke zaot d’n harem, déi oonderêin oêtmakde oê hún plaatsj waor. Woeërte ze ’t neet éins, dan kaom d’n haân hêllepe de rùs te hersjtille. Daonao naom hieë wir plaatsj op ziênen troên en vong de nachrùs aa. Boête waor de sjiêmer dan pas begoes, meh ze hoùwe dae’n tiêd nûdig öm beej ’t ieërsjte daagleech tot aksie te kínne uëver goeën. ’t Ieërsjte begoes d’r haan z’n vluëgele te sjpréi-je, hieë sjtrekde z’n puu, leet de hoonder z’n sjpäör ziên, leep nao boête, sjprong op ’n verhuuging en zat ’t mörige konsaer in. Ze lokde hieë de hoonder nao boête, oûch wir in de gooj rangorde. De liegk-ersj wir vuurop, de mindere dao achteraa, de awwe moegte achterblieve , dao waor toch géin iêr aan te behoeële. Dan woeërt get gieëte, oenao väör en nao de lègk-nieste woeërte opgezeuk. Nao dat wêrrek trokke ze de wéi aaf, nao ’t greunvoor, oondertösje d’n haan oêtdage es dat nûdig waor. Rieënge hoùwe de hoonder neet gieën, waore ze onder in de wéi en kaom ’n sjoor  aanziete dan vaegde ze wat ze koeste oonder ’t sjop in. D’n haan waor de gânse daâg op z’n kievieve, want verbeel dich dan dat d’n haan van de naobersj ‘ns doeër de hèk zoùw komme, dat waor tieënge alle rêigels in.Gebäörde dat toch, dan brook e gevech oêt. Kaom êine aan ’t bloje, dan woeërd zoêlang doeër d’n ândere haan en de hoonder, tot dae ziene lètste aosem oêtbloos.