Supporters
De zondagse voetbalwedstrijd bezorgde vele Keerdenaren een aangename invulling van de zondagmiddag. Trouw werden de verrichtingen langs de lijn gevolgd en van ‘deskundig’ commentaar voorzien. Voor de tegenstander was dat commentaar niet altijd vleiend; steevast werd er hardop getwijfeld aan de voetbaltechnische kwaliteiten van de persoon in kwestie. Vooral Geel va de Graet (Spronck) en Wöm Beijers wisten als oud-spelers haarfijn hoe je een tegenstander uit zijn concentratie kon halen. Supporters van de tegenpartij die het waagden om wederwoord te geven en daarbij de term ‘boer’- een Maastrichts scheldwoord voor iedereen die niet uit de stad kwam - gebruikten, konden rekenen op een uitgebreide uitleg over de superieure kwaliteiten van de ‘boer’.
Er zijn in de loop der jaren supporters van Keer geweest die wel heel erg betrokken waren bij hun club. Zo gingen op Pinksterzaterdag 25 mei 1985 twee supporters (Henk Pirnay en Leon Wintjes) op de dag van de beslissingswedstrijd van Keer tegen Vijlen te voet naar het bedevaartsoord Wittem om bij Sint-Gerardus een kaarsje aan te steken voor de goede afloop van deze wedstrijd; niet tevergeefs, zoals verderop in het artikel blijkt. Tot de fervente supporters, die geen uit- of thuiswedstrijd oversloegen, behoorde het onafscheidelijke trio Sjeng Heusschen, Harrie Coolen en Chris Vandenboorn.

In uitwedstrijden kreeg Keer ook wel eens te maken met fanatieke supporters van de tegenpartij. Zo moesten in de uitwedstrijd tegen Valkenburgse Boys, die door Keer gewonnen werd, de spelers op de vlucht voor met paraplu’s gewapende vrouwelijke supporters van de Boys. En de uitwedstrijden tegen Celios, Amelie en RHC waren ook een geval apart. Als Keer die uitwedstrijden won, kwam het nog al eens voor dat de spelers naar huis konden lopen, omdat de supporters van de tegenpartij de banden van hun fiets leeg hadden laten lopen.
 

Drie trouwe supporters van de club, die tijdens de jaren ’70 en ’80 bijna alle uit- en thuiswedstrijden bezochten.
Vanaf links Bèrke Goessens, Sjeuf Coolen (va de Käol) en Sjeng Heusschen (va de Lisa)

Supportersvereniging

Op initiatief van onder meer Peter Abels, Piet Dizy, Sjeng Dubois, Henk Selij, Harrie Seegers, Geel Spronck en Bèr Weusten werd op 8 juni 1972 een supportersvereniging opgericht (Stichting Supporters V.V. Keer). Tous Gilissen werd de vertegenwoordiger van de voetbalclub binnen de supportersvereniging. De contributie bedroeg 1,50 gulden maand. Deze stichting heeft bijgedragen aan de realisatie van een aantal voorzieningen op de sportvelden en zij runde ook de eerste kantine van de V.V. Keer (zie verderop in dit artikel).
Op zondag 11 november 1973 was er vanwege de oliecrisis een autoloze zondag. Daarom werd er voor die dag door de supportersvereniging een bus besteld om naar de uitwedstrijd van Keer tegen Heerlen Sport te gaan. Veertien dagen later (weer een autoloze zondag) ging men zelfs met twee bussen naar de uitwedstrijd tegen Klimmania. Ook de wedstrijden tegen R.K.V.V.M. en Weltania werden per bus bezocht. Toen einde jaren zeventig de voetbalclub zelf de kantine ging exploiteren betekende dat ook het einde van de supportersvereniging.

Speelvelden van V.V. Keer
De in 1946 opgerichte Keerder Sport Vereniging heeft in het begin kort op een tweetal weiden aan de Gruisveldweg (op ‘t Gruusselt) gevoetbald. Op deze twee velden moesten voor elke wedstrijd de kooflatte gespreid worden, want als er niet gespeeld werd liepen de koeien op het veld.
In het seizoen 1948-1949, toen K.S.V. inmiddels was omgedoopt tot de V.V. Keer, heeft deze club een paar maanden gespeeld op een veld van Juul va Graet (Spronck) aan de Rijksweg ter hoogte van Blankenberg. Maar nog in het zelfde seizoen had men het oog laten vallen op een weiland van Joep Heusschen. Deze lag Op de Veer Boonder; ook wel Aan Hazeberg genoemd; aan het einde van het huidig voetpad dat links langs de woning van de familie Oostenbach (Eckelraderweg 1) loopt. Maar omdat deze wei niet de vereiste afmetingen had, moest ook nog onderhandeld worden met Sjaak Vaessen om een strook van zijn naastgelegen wei te kunnen bemachtigen. Na het ruilen van de nodige vierkante meters tussen beide eigenaren kon het weiland van Joep Heusschen worden afgebakend en ‘speelklaar’ gemaakt worden. De huur bedroeg 200 gulden per jaar. Mathieu Kessels stond garant voor het betalen van de huurpenningen. Op dit terrein werd gespeeld tot medio 1955.

Bestuur V.V. Keer in 1975 op het sportcomplex aan de Bemelerweg.
Vanaf links: Jo Mingels, Theo Hogenboom, Harry Mourmans, Tous Gilissen, Jos Weijermans, Jean Claessens, Lei Bröcheler, John Duckers, Henk Pirnaij, Jo Pirnaij en Johan Bastiaens

In deze beginjaren van de V.V. Keer ging het er nog uiterst primitief aan toe. Dat kwam alleen al door de toestand van het veld waarop gevoetbald diende te worden. De wei aan de Eckelraderweg had namelijk van het ene doel tot het andere doel al gauw een verval van een meter. Dat betekende dat de ene club voor de rust ‘bergop’ moest spelen en de andere ’bergaf’. En na de rust omgekeerd.

Bovendien was bij dit voetbalveld nog geen kleedlokaal en geen water en elektriciteit. De spelers van Keer kleedden zich daarom thuis al om. De bezoekers deden dat in het clublokaal Gilissen (Pie van Tossing) dat tot het seizoen 1959-1960 ook het ‘kleedlokaal’ van V.V.Keer was. Pie Gilissen droeg de club een warm hart toe. In de beginjaren hoefden de consumpties, die tijdens de bestuursvergadering in het clublokaal bij Pie genuttigd werden, vaak niet betaald te worden. Zijn vrouw Fien mocht dat overigens niet weten.
De enige voorziening die de V.V.Keer had, was een ‘materiaalhok’ bij Ingel Doijen aan de Eckelraderweg. Hierin werden de zware voetballen, cornervlaggen en doelnetten opgeslagen. Naast het veld lag een hoop mergel, die men gebruikte voor het uitzetten van de lijnen op het veld.

Eerste ‘gemeentelijk’ sportveld
Halverwege de jaren vijftig van de vorige eeuw was er de eerste voorzichtige bemoeienis van de toenmalige gemeente Cadier en Keer met de V.V. Keer. Op 20 mei 1954 kocht de gemeente namelijk een boomgaard (kersenweide) van de erven van Wöllem Spronck, gelegen achter Hazenhook ter hoogte van het huidige grasveld tegenover de praktijk van dokter Prevoo. Deze weide werd gekocht voor een bedrag van 23.569 gulden ten behoeve van ‘de aanleg van een terrein voor lichamelijke ontspanning en opvoeding.’ De bemoeienis van de gemeente ging overigens niet verder dan de aankoop van de wei, want voor het speelklaar maken ervan moest de club zelf zorgen. Jan Brouwers (Sjeng va Frèns) commissaris-bestuurslid moest, nadat het terrein door de gemeente ‘afgepaald’ was, de kersenbomen rooien. Henk van Kan, Lei Bröcheler en Hub Lemmens plaatsten de omrastering. Ten behoeve van het onderhoud werd de wei verpacht aan Dionisius (Nies) Bröcheler, die buiten de tijden van de wedstrijden zijn koeien op het veld liet grazen.
Voor aanvang van het seizoen 1955-1956 verhuisde de club naar deze locatie. Er werd met drie elftallen deelgenomen aan de competitie. De ‘hoofdingang’ lag aan een veldweg (de Achterweg) . De meeste spelers en supporters gingen echter via het weiland achter het café van Vic Goessens (vanaf 1958 Leike Bessems) en de sjloont (diepe greppel) naar het veld.

Ook op dit veld waren er nog weinig of geen voorzieningen. Wel werd hier in de zomer van 1955 een nieuwe ‘schuilkeet’ gebouwd. Het frame van deze keet bestond uit oude lantaarnpalen. Hiertegen kwamen planken van de houtzagerij van Sjeng va Frèns aan de Eckelraderweg. Het dak bestond uit golfplaten.
Aangezien het veld niet werd verlicht, kon men tot het seizoen 1960-1961 alleen bij daglicht buiten trainen. In de winter werd getraind in de zaal van Pie Gilissen. Deze trainingen begonnen met een rondje lopen rond het dorp. Het trainen in de zaal bestond uit lichamelijke oefeningen. Ballen werden hoog opgehangen om zodoende het springen en koppen te verbeteren. Omdat niet alle leden gymschoenen hadden (dat was een vereiste van de kasteleinsvrouw Fien Gilissen - Bormans), konden niet alle spelers aan deze trainingen meedoen. Na het trainen werd er gekaart in het clublokaal van Pie Gilissen.
Later, in het seizoen 1962-1963, kwam er een lichtinstallatie, zodat ook ’s avonds getraind kon worden. Deze lichtinstallatie bestond uit twee schijnwerpers die op elektriciteitspalen achter een doel stonden. Voordat de lichten brandden moest men eerst met enkele haspels een verbinding maken naar café Bessems waar men aangesloten kon worden op het elektriciteitsnet.
De reizen naar uitwedstrijden vonden in de beginperiode meestal te voet, met kar en paard, de sjees, per fiets of brommer plaats.

Kampioenschap 1985. Op Pinksterzaterdag 1985 promoveerde Keer voor het eerst naar de 3^e klasse van de KNVB, de hoogste klasse waarin de vereniging ooit gespeeld heeft. Dit gebeurde na een beslissingswedstrijd tegen Vijlen (1-0) voor maar liefst 2500 toeschouwers. Daarna begon spontaan in het dorp een feest, dat het hele lange Pinksterweekend duurde. Trainer was toen de Keerdenaar Peter Pleumeekers

Tijdens de algemene jaarvergadering van 7 september 1959 werd, op last van de K.N.V.B., besloten dat het omkleden dichter bij het veld moest plaatsvinden; niet meer in het clublokaal van Pie Gilissen, maar bij café Bessems aan de Rijksweg (beej Leike). Het clublokaal bleef bij Pie Gilissen. Ook werd de vereniging door de K.N.V.B verplicht een urinoir te plaatsen.

Het heeft tot 1963 geduurd voordat de V.V. Keer een nieuw houten kleedlokaal kreeg. Dit kleedlokaal was tegen een vriendenprijs gebouwd door timmerbedrijf Schreurs (Thuur va Baaltsje) en de betaling mocht ook nog over twee jaar gespreid worden. Een probleem was wel dat in dit kleedlokaal geen stromend water was. Het water werd in melkbussen gehaald bij het café van Leike Bessems waarna de spelers zich in plastic teiltjes konden wassen. Leike heeft in die tijd ook honderden kannen thee (gratis) geleverd voor de voetballers in de rust van de wedstrijden.
De V.V.Keer heeft gedurende twaalf jaar, tot het seizoen 1967-1968, op dit terrein gevoetbald.

Huidige locatie
Voor aanvang van het seizoen 1967-1968 verhuisde de V.V. Keer naar de huidige locatie aan de Bemelerweg. De tijd dat er de hele week koeien op het voetbalveld graasden en dat voor de wedstrijd de kooflatte en molshopen gespreid moesten worden, was definitief voorbij. Bovendien werd al in mei 1967 in eigen beheer begonnen met de bouw van het nieuwe kleedlokaal. De gemeente zorgde deze keer wel voor het materiaal.
Het nieuwe voetbalveld werd op zondag 1 oktober 1967 geopend door burgemeester Jef Van Laar en pastoor Anton Berkers. Het eerste elftal van Keer speelde bij die gelegenheid een vriendschappelijke wedstrijd tegen TOG ‘57 (Tot Ons Genoegen 1957), een club uit Maastricht die intussen is opgeheven. De wedstrijdbal voor deze openingswedstrijd werd geschonken door Johan Bessems (va Bel).

Het was voor de spelers een ongekende weelde, dat ze zich op het sportcomplex konden douchen. In het begin was dit voor sommige spelers ‘een probleem’, want samen naakt onder de douche staan was men niet gewend.

De volgende stap die werd gezet in de ontwikkeling naar een heus sportcomplex was het plaatsen van ‘echte’ lichtmasten voor de gravelhoek zodat met voldoende licht kon worden getraind. Daaraan werd door de leden van de voetbalclub al snel na de opening van het nieuwe veld gewerkt, zodat vanaf januari 1968 de spelers konden trainen onder de nieuwe lichtmasten. De tijd van 300 watt lichtopbrengst, waarmee men het op het oude veld moest doen, was nu ook voorbij.

Met de aanleg van een lichtinstallatie voor het hoofdveld werd eerst bijna zeven jaar later begonnen. De apparatuur daarvoor werd bekostigd door de gemeente Cadier en Keer. Deze nieuwe lichtinstallatie werd op dinsdag 12 december 1974 door burgemeester Van Laar officieel in gebruik gesteld.

Belangrijk voor het spekken van de kas van de V.V. Keer is het initiatief van de supportersvereniging geweest voor de realisatie van een kantine naast het kleedlokaal. Daarvoor werd een houten gebouw(tje) gebruikt, dat ze van Harrie Moonen hadden gekocht. Deze had dit als vakantiehuisje willen gebruiken, maar omdat het daar niet van was gekomen, stelde hij het ter beschikking voor het gebruik als kantine. Omdat het huisje op een chalet leek, werd de kantine ook wel ’t Chalet genoemd. Deze kantine die ook dienst deed als vergaderruimte, werd op 19 augustus 1973 door burgemeester Van Laar geopend en door pastoor Berkers ingezegend. Ze werd gerund door leden van de supportersvereniging. In het begin ging het er in deze kantine nog vrij primitief aan toe. Zo werd op een behangtafel in de open lucht eigengemaakte soep en koffie verkocht.

De supportersvereniging heeft er ook voor gezorgd dat op de nieuwe lichtmasten rond het hoofdveld een geluidsinstallatie werd geïnstalleerd. Eind 1974 zorgde de supportersvereniging er verder voor dat de kleedlokalen met gaskachels verwarmd konden worden.

Elf jaar na de opening van het eerste sportveld werd het complex uitgebreid met een tweede voetbalveld en met een hockeyveld. Deze werden op zondag 16 september 1978 officieel geopend.

Verdere uitbouw van de sportaccommodatie.
Door de sterke groei van het aantal inwoners van Cadier en Keer in de tweede helft van de jaren zeventig nam ook het aantal leden van de V.V. Keer en vooral het aantal jeugdleden enorm toe. Begin jaren tachtig nam de V.V. Keer met zes seniorenelftallen, een veteranenelftal, een dameselftal en twaalf jeugdelftallen deel aan de competitie.
Daardoor en door de hogere eisen die intussen werden gesteld aan sportaccommodaties kon niet langer worden volstaan met de toch wel primitieve kantine en waren ook de oude kleedlokalen dringend aan vernieuwing en uitbreiding toe. Daarom werd al snel nadat het tweede voetbalveld in gebruik was genomen begonnen met de bouw van een nieuwe kleedaccommodatie en van een nieuwe kantine. Op zaterdag 6 september 1980 werd deze sportaccommodatie geopend door burgemeester Van Laar. Ook de hockeyclub Hockeer en scouting Caldarium maakten aanvankelijk hiervan gebruik. Het gezamenlijk gebruik van de kantine met Hockeer duurde overigens maar een jaar. Omdat men het niet eens kon worden over de verdeling van de inkomsten uit deze kantine, kreeg de hockeyclub in 1981 een eigen kantine in het souterrain, Hokkie genaamd. En op 1 september 1988 verhuisde de hockeyclub naar haar nieuwe clubhuis. Dat betekende dat de V.V. Keer nu ook gebruik kon maken van de lokalen in het souterrain. Tevens kreeg de hockeyclub een tweede kunstgrasveld. Daardoor kreeg de voetbalclub er weer een veld bij en beschikt de voetbalvereniging sedert die tijd over drie speelvelden.
 
Eind jaren tachtig bleek de inrichting van de kantine al weer aan vernieuwing toe. Dit karwei werd opgepakt door een aantal zeer actieve leden die na een maandenlange voorbereiding tijdens de winterstop van het seizoen 1990-1991 de kantine van binnen een volledig nieuw aanzien hebben gegeven. Er werd een nieuwe bar geplaatst, nieuwe verlichting aangebracht en het geheel werd van een nieuw kleurtje voorzien. Op vrijdag 18 januari 1991 werd om 19.45 uur de volledig gerenoveerde kantine door pastoor Jan van Frankenhuijsen ingezegend.

Sedert het seizoen 1966-1967 is de locatie van de voetbalvelden ongewijzigd gebleven. Wel is in 2003 het hoofdveld negentig graden gedraaid. Dat was nodig vanwege de nieuwbouw van woningen aan de Bemelerweg (bestemmingsplan ‘t Meeldert). Zondag 24 oktober 2004 werd het ‘nieuwe’ hoofdveld in gebruik genomen. Dit gebeurde door burgemeester Harrie van Beers, die de aftrap verrichtte van ‘de kraker’ tegen R.K.V.V.M.. Maar het nieuwe speelveld was van zo een slechte kwaliteit dat op kosten van de gemeente Margraten het veld in juni 2006 helemaal opnieuw is aangelegd. Uiteindelijk kon men op het eind van het seizoen 2006-2007 weer gebruik maken van het hoofdveld.

Vier oprichters van de V.V. Keer tijdens het 25- jarig jubileum van de vereniging op zaterdag 19 juni 1971 in clublokaal Gilissen (Pie va Tossing).
Vanaf links; Lène Kessels-Gilissen, Jeu Kessels, Fien Gilissen-Haesen, Egidius Gilissen, Lies Bessems-Schillings, Lèike Bessems.
Op de achtergrond v.l.n.r. Pie Gilissen, Christien Kleijnen-Bessems, Anna Beckers-Schillings, Sofie Beckers-Dols. Tijdens deze avond werd ook het kampioenselftal, dat onder leiding van trainer Pierre Custers naar de vierde klasse van de KNVB promoveerde, gehuldigd.

Geld in het laatje
Vroeger, toen Keer nog geen kantine had, was het bittere noodzaak om naast de contributie van de leden ook andere bronnen van inkomsten aan te boren. In de beginjaren waren dat naast giften van ‘welgestelde’ Keerdenaren, de opbrengsten van de jaarlijkse balavond en van de verkoop van erelid- en donateurskaarten. Vanaf de jaren zestig kwamen daar nog de opbrengsten van de toto en lotto bij. Eerst gingen de (bestuurs-)leden de toto/lotto bij de deelnemers in het dorp ophalen. Later kon men deze zelf inleveren; van 1957 tot 1970 bij Lei Bröcheler en van 1970 tot 1990 bij Jean Claessens.
Ook het ophalen van oud papier bracht geld in het laatje. In het begin werd het papier alleen door de jeugdvoetbalclub opgehaald en de opbrengst was dan ook voor de jeugdvoetballers. De eerste ophaalactie op 2 juni 1965 bracht 115 gulden op. Rondrijdende personenauto’s en tractors met aanhangwagens haalden het papier op. Na het ophalen werd het papier gesorteerd, want dan bracht het meer geld op. Toen in september 1978 het papier weinig of niets meer opbracht, is men met het ophalen hiervan gestopt.
Verder gingen vanaf 1967 de jeugdleden met balpennen en vanaf 1976 met kerstkaarten langs de deur om de kas te spekken. Ook heeft men vele jaren meegedaan aan de actie Jantje Beton, waarvan de helft van de opbrengst bestemd was voor de jeugdelftallen. Voorts werden jeugdtoernooien en verenigingentoernooien georganiseerd.

In 1984 deed een voor de V.V. Keer nieuw fenomeen zijn intrede: de club kreeg een hoofdsponsor. Dit was de firma M.T.C. (Maastrichts Tapijt Centrum), waarvan de directeur-eigenaar Frans Bekx woonachtig was in ons dorp. Later werden buiten het eerste elftal ook de andere elftallen gesponsord.

Dat de V.V. Keer zeer actief en ook inventief is geweest met het verwerven van inkomsten blijkt ook uit de evenementen die in het dorp zijn georganiseerd, zoals de wielerzesdaagse in zaal Joy (voormalige zaal Gilissen) in de jaren 1979 t/m 1981, kienavonden en een boerenbruiloft in 1986. Een zeer belangrijke inkomstenbron vanaf 1983 is het Volksfeest. Dit heeft zich intussen ontwikkeld tot een feest dat bijna niet meer weg te denken is uit onze gemeenschap.
Een laatste bron van inkomsten die niet onvermeld mag blijven is de subsidie door de gemeente die in de jaren vijftig voor het eerst werd verkregen. Het ging toen om een bedrag van 200 gulden. Dit bedrag was toen, anders dan tegenwoordig, niet afhankelijk van het aantal leden.

Ten slotte
De V.V. Keer heeft sedert de oprichting in meerdere opzichten een enorme groei doorgemaakt. In de beginjaren werd met twee elftallen gespeeld op een koeweide zonder enige voorziening. De sterkste groei vond plaats in de tweede helft van de jaren zeventig waardoor deze vereniging in het begin van de jaren tachtig met niet minder dan twintig elftallen, waaronder twaalf jeugdelftallen en een dameselftal, aan de competitie kon deelnemen. De koeweide is in de zeventiger en tachtiger jaren veranderd in een moderne sportaccommodatie met drie voetbalvelden en alle daarbij behorende voorzieningen.
Intussen is door de geringere groei van het aantal jeugdigen in ons dorp en door de ‘concurrentie’ van andere sporten het aantal elftallen drastisch gedaald.
Tot de sportieve hoogtepunten moeten vooral worden gerekend de wedstrijden waarin het eerste elftal kampioen werd en promoveerde van de vierde klasse naar de derde klasse van de KNVB.
Deze ontwikkeling in het Keerse voetbal kon worden gerealiseerd dank zij de grote inzet van bestuur, spelers en supporters en met ondersteuning van particuliere sponsoren en gemeente.
In de volgende Keerder Kroniek zal een artikel worden gewijd aan het jeugd- en het damesvoetbal in ons dorp.