Boeren uit Heugem trekken in opdracht van het kapittel van Onze Lieve Vrouw in Maastricht naar het plateau om het gebied Cadier te ontginnen. Cadier komt bij het land van Daelhem, ook al ligt het in een enclave buiten dit land.

Dirk II van Hochstade volgt zijn vader op als Graaf van Daelhem. Hij is een broer van Conrad van Hochstade, die als aartsbisschop van Keulen is begonnen met de bouw van de Dom in Keulen.

Hertog Hendrik II van Brabant neemt, na een beleg van negen weken, de vesting Daelhem in.

Dirk II, Graaf van Hochstade verklaart het land van Daelhem ( inclusief Cadier) af te staan aan Hendrik II, Hertog van Brabant. Vanaf die dag kan de Hertog van Brabant zich ook Graaf van Daelhem noemen. Dit Graafschap wordt niet verenigd met het Hertogdom Brabant, maar krijgt een eigen bestuur, onder toezicht van de door de Hertog aangestelde ambtenaren.

Het bisdom Luik en het O.L. Vrouwekapittel besluiten om Cadier los te maken van de parochie Heugem. Vanaf die dag is Cadier een zelfstandige parochie met een eigen pastoor.

Nadat in 1288 het land van ‘s Hertogenrade en in 1347 ook het land van Valkenburg in Brabants bezit waren gekomen, worden deze drie landen de Landen van Overmaas genoemd. Deze naam werd gegeven omdat, vanuit Brussel gezien, waar de hertog van Brabant zetelde, deze landen ‘over de maas' lagen.

Cadier komt voor het eerst bij een politieke eenheid van de Nederlanden. Cadier ligt in de ‘provincie' Landen van Overmaas en Limburg', die wordt bestuurd door een stadhouder.

De noordelijke provinciën van de Zeventien Provinciën der Nederlanden komen, onder aanvoering van stadhouder Willem van Oranje, in opstand tegen koning Philips II. De opstand was gericht tegen de hoge belasting en tegen het katholieke geloof dat hen werd opgelegd. Het is het begin van de 80-jarige Oorlog (1568-1648).

Maastricht, dat zich in 1578 openlijk had uitgesproken voor de Staten-Generaal, wordt op deze dag ingenomen door de Spanjaarden. De wraak van de Spanjaarden was verschrikkelijk. Dagenlang trokken de troepen plunderend en moordend door de stad. Ook voor de omliggende dorpen, waaronder Cadier, had dit funeste gevolgen.

De Zeventien Provinciën der Nederlanden vallen uiteen in een noordelijk en een zuidelijk gedeelte. De noordelijke gewesten roepen de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden uit, waarin het protestantse geloof de belangrijkste godsdienst is. Deze republiek wordt bestuurd door de Staten-Generaal.

Stadhouder Maurits doet een vergeefse poging om Maastricht in te nemen.

Wolter Frans, de zoon van Conrad Ulrich van Hoensbroeck volgt zijn vader op als Heer van Cadier. Hij wordt in 1660 door Koning Philips IV van Spanje in de gravenstand verheven. Kasteel Groot Blankenberg, eigendom van het geslacht Van Hoensbroeck, wordt de zetel van de heerlijkheid Cadier.

In 1644 zijn de Staatsen gedurende een paar maanden weer de baas, maar daarna, tot het einde van de oorlog in 1648, is het land van Daelhem met Cadier weer in Spaanse handen. Inwoners van dorpen als Cadier hadden niet alleen veel last van het telkens terugkerende oorlogsgeweld, maar ook van de hoge belastingen die zowel de Spanjaarden als de Staatsen aan de inwoners oplegden.

Bij het Partagetractaat in 1661 worden de landen van Overmaas inclusief het land van Daelhem opgedeeld in een Staats deel (Staten-Generaal) en een Spaans deel. Cadier komt bij het Staatse Overmaas, dat een van de Generaliteitslanden is, die door de Staten-Generaal als wingewest worden gezien. De inwoners vallen onder het bestuur van de Staten-Generaal en moeten wel belasting betalen, maar hebben geen stem in het bestuur.

De Staten-Generaal kondigen ook nog een verbod af op het katholieke geloof. Daardoor werd pastoor Egidius Rutten van het Staats gebleven Cadier, die vanaf 1661 pastoor was, het verblijf in alle Staatse gebieden en dus ook in zijn eigen parochie, ontzegd. Overigens hadden de Staten-Generaal al tijdens de bediening door zijn voorganger, pastoor Oost, beslag laten leggen op alle inkomsten van de parochie Cadier, zodat de pastoors moesten leven van vrijwillige bijdragen van de parochianen. Dat heeft tot in de Franse tijd geduurd. Ook op 1 mei 1662 werd het Echtreglement van kracht, dat onze voorouders verplichtte om voor een predikant hun huwelijk te laten registreren. Dit op straffe van een forse geldboete.

De Franse koning Lodewijk XIV verklaart de Republiek der Nederlanden de oorlog. Hij slaagt erin om onder andere het zuidelijk Staats gebied, waarin Cadier ligt, in te nemen. Voor de inwoners van Cadier betekent dit, dat zij weliswaar hun katholieke geloof weer vrij mogen uitoefenen, maar niet dat zij in vrede kunnen leven.

Stadhouder Willem III van het Staatse leger belegert Maastricht. Veel inwoners van Cadier vluchten weer naar de onderaardse mergelgroeven bij huize Sint Joseph. Tot overmaat van ramp breekt in ons dorp ook een dysenterie-epidemie uit. Pastoor Rutten is een van de slachtoffers. Twee grafkruisen bij onze kerk herinneren aan nog een drietal slachtoffers van deze epidemie.

Lodewijk XIV verklaart de Republiek opnieuw de oorlog. Tijdens deze Negenjarige oorlog (1688-1697) betaalde de schepenbank van Cadier elk jaar een contributie van 287 gulden aan de Fransen tot afkoop van het recht tot plundering en platbranden. Vaak eisten de Fransen nog een extra heffing om van de legerhoofden een zogenaamde sauvegarde (bescherming) te verkrijgen. Naast deze belastingen betaalden de inwoners ook nog hun ‘normale' belasting aan de Heer van Cadier.

Leden van de protestantse familie De Jacobi zijn gedurende deze honderd jaar Heer van Cadier.

Weer een nieuwe oorlog (Spaanse Successieoorlog) waarbij de Republiek met steun van Engeland, tegenover de Fransen, gesteund door Beieren, stond. Opnieuw moet de schepenbank van Cadier jaarlijks contributie betalen aan het leger. Bovendien moest worden betaald voor aan soldaten geleverde rantsoenen. Dat duurde tot 1713 (Vrede van Utrecht) toen er een einde kwam aan deze oorlog. Bij dit verdrag stonden de Spanjaarden de Zuidelijke Nederlanden af aan Oostenrijk, maar Cadier bleef in Staats bezit.

Franse troepen belegeren in deze beide jaren, tijdens de Oostenrijkse Successieoorlog, opnieuw de Zuidelijke Nederlanden (Oostenrijks). In 1747 hadden de Fransen zich versterkt met Duitse troepen en belegerden zij gezamenlijk het land van Daelhem en de stad Maastricht.

Willem Frederik de Jacobi sterft. Hij was de laatste van de familie De Jacobi die Heer was van Cadier en Blankenberg, maar ook de meest invloedrijke, omdat hij tevens vice-hoogschout was van Maastricht en de Vroenhof en lid van het Luiks en Brabants Hooggerecht. Hij is opgevolgd door Jacobus Hacksteen van Hemerstein. Deze is Heer van Cadier gebleven tot de Franse revolutionairen in 1795 de macht overnamen.

De Staten Generaal staan, bij het Verdrag van Fontainebleau, hun bezittingen in het land van Daelhem af; met uitzondering van de dorpen Oost en Cadier. Deze twee dorpen worden samengevoegd met 's-Hertogenrade en blijven nog tot 1 oktober 1795 bestaan als de Geünieerde Landen van Daelhem en 's Hertogenrade.

De Franse troepen belegeren tevergeefs Maastricht. Cadier had het ‘als leggende op de grote route van Duitsland' weer zwaar te verduren.

Bij het Traktaat van 's-Gravenhage worden de Generaliteitslanden, waartoe Cadier behoorde, en ook de stad Maastricht, afgestaan aan Frankrijk.

De Fransen lijven de Zuidelijke Nederlanden en Staats Overmaas in. Zij willen ook hier alle regels invoeren die in Frankrijk na de revolutie van kracht waren geworden. Hertogdommen, graafschappen en heerlijkheden worden afgeschaft en vervangen door departementen, arrondissementen, kantons en gemeenten. De landen van Overmaas worden met het Graafschap Loon samengevoegd tot het departement Nedermaas, dat ongeveer de huidige provincies Nederlands- en Belgisch Limburg besloeg.

Kerken en kloosters moeten hun bezittingen, waaronder kruisbeelden en klokken afstaan. Dat geldt ook voor Cadier. Klerikale gewaden mochten niet meer worden gedragen en processies waren verboden. Twee jaar later werd de openbare uitoefening van godsdienst verboden. Vanaf dat jaar tot 1800 ging een groot deel van de kerk ondergronds.

Alle ongehuwde mannen tussen 20 en 25 jaar worden, vanaf 1798, verplicht in het Franse leger te dienen. Ook jongens uit Cadier zijn opgeroepen. Door ziektes en ontbering hebben toen heel wat jongens uit onze streken het leven gelaten. Andere mannen uit ons dorp werden verplicht voor de Fransen te werken tegen een karige of zelfs geen beloning. Zij moesten vrachten uitvoeren naar b.v. Brussel, Mons (Bergen) en naar Condé bij Valenciennes in Frankrijk Wanneer deze opdrachten niet werden uitgevoerd, werd met zware straffen gedreigd. Verder waren de inwoners van ons dorp verplicht het levensonderhoud te verzorgen van de in Cadier gelegerde soldaten.

Cadier krijgt een eigen burgemeester en een eigen gemeenteraad. De eerste burgemeester was Willem Geelen.

De Zuidelijke en de Noordelijke Nederlanden worden samengevoegd tot het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden. Dit Koninkrijk (globaal het huidige Nederland en België) werd opgedeeld in provincies en een daarvan was de provincie Limburg, die grotendeels een voortzetting was van het door de Franse gecreëerde departement Nedermaas.
Cadier was vanaf die tijd een van de gemeenten in de provincie (van het grote) Limburg dat behoorde tot het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden.

De Nieuwe Steenweg tussen Maastricht en Aken wordt aangelegd. Er kwam een reglement voor de postkoets (chais) die drie keer per week tussen Maastricht en Aken reisde.

Koninklijk Besluit tot het inrichten van vijf tolhuizen langs de Nieuwe Steenweg, waarvan een in Cadier (nu Rijksweg 87). Dit tolhuis was tot 1855 in bezit van Graaf De Liedekerke, die ook eigenaar was van Groot- en Klein-Blankenberg.

Cadier vormt samen met het van Heer afgescheiden Keer en met Sint Antoniusbank de nieuwe gemeente Cadier en Keer. In een verzoekschrift aan Gedeputeerde Staten hadden de inwoners van Keer daarop aangedrongen. Op het moment van fusie telde Cadier bijna 200 inwoners.

Het Zuidelijk deel van de Verenigde Republiek der Nederlanden komt in opstand tegen koning Willem I en scheidt zich af van het Noorden. Voortaan zouden Nederland en België als twee onafhankelijke staten verder gaan. De provincie (Groot) Limburg ging over naar het nieuwe Belgische koninkrijk. Alleen Maastricht bleef nog door Hollandse troepen bezet.

De Belgische onafhankelijkheid wordt internationaal erkend. Het betekent het begin van het Koninkrijk der Nederlanden. België moest voor deze erkenning het oostelijk deel van Limburg (het huidige Nederlands Limburg) afstaan aan Nederland.

De afscheiding van België was tegen de zin van de Limburgers zelf, maar die was niets gevraagd. Omdat ze uit onvrede wel eens tegen de nieuwe Grondwet zouden kunnen stemmen, werd de Nederlands-Limburgers hierover het stemrecht onthouden. Ook werden alle belangrijke bestuursposten aan ‘de Hollanders' toebedeeld.