Uit latere stukken blijkt dat Sint Antoniusbank een rijksheerlijkheid is geworden. Dat zou kunnen betekenen dat, al direct na de afscheiding van het land van Valkenburg, het gebiedje ‘Sint Antoniusbank' rechtstreeks onder de toenmalige vorst van het Heilig Roomse Rijk is komen te vallen en dat deze het in leen heeft gegeven aan de Commanderie van de Antonieten van Maastricht. De commandeur van de Antonieten in Maastricht zal dan de heer van deze heerlijkheid zijn geworden.

Uit de naam Antoniusbank (bank van de Antonieten) valt af te leiden dat deze nederzetting een ‘vrije rijksheerlijkheid' is geweest. De toevoeging ‘bank' aan de plaatsnaam verwijst namelijk naar ‘rechtbank' en dat betekent waarschijnlijk dat de Antonieten niet alleen werden beleend met het land (de 'grondheerlijke rechten') van dit gebied, maar tevens mochten recht spreken over de inwoners.

De Luikenaren hadden Maastricht al enkele keren belegerd, omdat de Luikse bisschop Jan van Beieren een toevlucht had gezocht in deze stad. Deze bisschop kon de vrede met zijn vrijheid minnende burgers niet bewaren.

Het Scheyffartshuis heeft gestaan op het huidige adres Sint Antoniusbank 10 (boerderij Andrien).

De boeren van Bemelen betaalden belasting aan het kapittel van O.L. Vrouw te Maastricht als heer van de heerlijkheid Bemelen. Ze deden dat in de vorm van tien procent van de oogst op hun velden. Vandaar de naam tienden.

De tiende werd verpacht aan de zogenaamde tiendsteker. In dit geval was dat Johannes Scheyffarts de Vels; de bewoner van het ‘Scheyffartshuis'.

De sporen van de door de Maastrichtenaren in 1489 aangebrachte vernielingen aan de gebouwen van het Scheyffartshuis zijn nu nog te zien in het weiland aan de westzijde van de huidige hoeve. Daar is nog het onderste muurwerk van een vierkante toren met een draaiput te zien. Dat zouden de overblijfselen kunnen zijn van de oorspronkelijke middeleeuwse versterking.

De geslachten Van Amstenrade en Van Hoensbroeck waren invloedrijke adellijke families in onze streken. Het geslacht Van Hoensbroeck bezat in de zeventiende eeuw ook het kasteel Groot Blankenberg; vanaf 1644 zetel van de heerlijkheid Cadier.

Het ging om een stuk grond van Ghiel Geldoffs dat door de schepenen van Sint Antoniusbank was toegewezen aan Janus van der Newerstadt, rentmeester van het godshuis van St. Antonius te Maastricht. Maar voordat de nieuwe eigenaar in het formele bezit van dit stuk grond kon komen, moest het (op 2 april 1500) nog eens door de schepenen van Heer worden bevestigd.

Naast het Scheyffartshuis is ook de hoeve Sint Antoniusbank een historisch belangrijk gebouw. Wanneer en door wie deze hoeve is gebouwd, is niet bekend. Wel weten we dat ze in 1506 in bezit was van Jean le Berlier, die in 1507, 1510 en 1516 burgemeester van de stad Luik was. Dit blijkt uit een inventarisatie uit 1925 door rijksarchivaris dr. Goossens. Tot 1664 is deze hoeve in bezit gebleven van de familie Le Berlier.

De hoeve Sint Antoniusbank (nu Sint Antoniusbank 27) is een hoeve met herenhuis om een gesloten binnenplaats. Het herenhuis is in zijn huidige vorm uit de negentiende eeuw. Verdere gebouwen van het complex zijn uit 1789.

In 1566 draagt Wolter van Hoensbroeck het bezit van het Scheyffartshuis door testament over aan Anna van Ellerhorn, (ex-echtgenote van Huyn van Amstenrade) die was getrouwd met Gerard van Eys-Beusdael. Voortaan zou het huis Beusdaelshof heten.

In 1581 is sprake van een grenssteen, genaamd de St. Antoniussteen, tussen de landen van de heren van Den Biessen en Sint Antoniusbank.

Het beeld van Sint Antonius dat tijdens de Antoniusvieringen op 17 januari elk jaar in de kerk van Bemelen wordt geplaatst stamt uit de 16^e/17^e eeuw. Dit beeld werd rond 1950 uitgeleend aan het Bonnefantenmuseum, maar is in 1997 grondig gerestaureerd en teruggebracht naar Bemelen.  Aan de voeten van het beeld van Sint Antonius staat een varken. Dat is omdat vanuit de Middeleeuwen deze heilige bekend staat als ‘Sint-Antonius-van-het-Varken'. De heilige werd door de varkensboeren dan ook extra hoog in ere gehouden.

Tot in 1959 zouden in Bemelen tijdens de Antoniusvieringen nog bij opbod varkenskoppen zijn verkocht.

De laatste van de familie Berlier, die eigenaar was van de hoeve Sint Antoniusbank, was Eustachius le Berlier (1619-1664). Deze was gehuwd met Anna van Rave van Amby.

Boven de poort van de hoeve Sint Antoniusbank bevinden zich hun beider wapens met het advies: NIHIL ADMIRARI (‘verbaas je nergens over') en het jaartal 1655.

In 1664 kwam de hoeve Sint Antoniusbank in het bezit van Johannes de Selys; de schoonbroer van Eustachius le Berlier. Tot 1751 bleef de familie de Selys eigenaar van deze hoeve.

Baron Van Stockem van Mean heeft de Beusdalshof in 1775 verbouwd, zoals kan worden afgeleid uit de jaartalankers die in het gebouw zijn aangebracht. Deze zijn nu nog te zien.

In 1799 komt Sint Antoniusbank bij de gemeente Heer en Keer. Ofschoon de woningen van Sint Antoniusbank als het ware in Bemelen liggen, heeft het nooit bij Bemelen gehoord. Verschillende toenmalige eigenaren van percelen grond in Sint Antoniusbank zijn er de oorzaak van dat dit gehucht in 1799 bij Heer en Keer is gekomen. Zij wilden bij deze gemeente behoren om gebruik te kunnen blijven maken van de gemeenteweide van de Mettenberg die al eerder (1794-1795) bij Heer en Keer was gekomen. De grenzen die tot de Franse tijd niet duidelijk waren, werden nu tot in detail vastgelegd.

In 1827 hebben inwoners van Keer aan Gedeputeerde Staten van Limburg verzocht om bij Cadier te worden gevoegd. De raad van Heer kon daarmee instemmen, maar was wel van mening dat St. Antoniusbank bij Bemelen gevoegd zou moeten worden. Doordat men zich op de kadastrale kaart niet goed kon oriënteren, besloot men om de grenzen ter plaatse te gaan onderzoeken. Het resultaat van dit onderzoek was dat Sint Antoniusbank maar voor een klein deel bij Heer bleef en grotendeels bij Cadier en Keer kwam.

 In 1905 is door de gemeente Cadier en Keer in Sint Antoniusbank een waterput aangelegd. Daarnaast waren er nog twee particuliere waterputten, waarvan een bij hoeve Beusdal. Van deze particuliere putten is niet bekend wanneer ze zijn aangelegd.

De boerinnen uit de omgeving stapten bij deze halte op om boter naar de markt in Maastricht te brengen. Op zondag wandelden de ‘stadsmensen‘ naar de speeltuin op de Bemelerberg en stapten voor de terugweg naar Maastricht op bij deze halte.

Het wegenonderhoud in Sint Antoniusbank gebeurde tot 1936 met grind uit de gemeentelijke grindgroeve op de Orenberg. Voor de inwoners van Sint Antoniusbank die zelf, met paard en wagen, voor het transport van dit grind moesten zorgen, was dat een flinke afstand. Daarom besloot de gemeenteraad op 20 november 1936 dat in Sint Antoniusbank zelf ook ‘kiezel gemaakt' kon worden.

De bedevaart is in de jaren zeventig van de 20e eeuw enkele malen niet gehouden, maar daarna weer hersteld. 

Van 1964 tot September 1966 is het voormalige klooster een gezellenhuis geweest van de Staatsmijnen, waar Joegoslavische en later ook Marokkaanse gastarbeiders werden gehuisvest. In het najaar van 1967 is het Europahuis vanuit Borgharen naar dit gebouw verhuisd.