(tekening Jean Bessems)

 ’t Waor lèts op ‘ne zaoterdieg dat iech sjnones beej de Klieper op ’t Raodhoesplein in de weenkel sjtong mèt nog get aander klaante, wachtentaere op m’n bäört. Opins kaom e vrommes in, oe van iech dach dat iech ze nog noets in de weenkel gezieën how. Wie iech häör, (wat-ste al deis), good bezaog, meinde iech dat ze get weg houw van ’n segeunerin, tot ze zag: “Ao! ’t Is goddaank neet zoe drök”. Iech hoert douw dat ze ’n Meesjtreechse waor, deej warsjijnlik in Keer woende. Wie ze e mênsje gesjtaande houw, sjtraolde de oonrus van häör aaf. Opins zoonder häör bäört aaftewachtte reep ze: “Victor höbste nog e stökske bloodweurs veur miech”. Victor bezaog ‘r en weenkde mèt z’ne kop va nae. Ze versjroek ziech en zag: “Wat, höbste geine weurs mie! Wat maakste miech noe! Zoe ‘ne weenkel mèt zoe ’n oetstraoling en daan geng weurs mie! Ich höb nog tege miene maan gezag: Jo wètste boe iech noe ‘ns zeen nao had? Nao bloodweurs mèt appel. Wètste wat iech daon? Iech gaon eve nao Victor op ’t Plein en hool dao e stökske bloodweurs. Onderwijk kins-tiech e paar appele broje, dat zal us smake mèt zoe ’n kaajd weer”. Jao poemel, dat daon iech”, zag ‘r.

 

 

Tieënge Mia die nieëve häör sjtong, zag ze: “Nao 35 jaor zeet t’r nog altied poemel tege miech. Meh, welliech höb geer ouch nog zoe ‘ne maan”. Mia ouch neet van giester zag: “Nae iech höb geine maan mie, dae is doed, gesjtrorreve mèt e besjlaag”. Nao effe wachtte vroog ze: “Wie kaom dat daan?” Oe op Mia gaans serieus antwoerdde: “Ömtot de sjlechter geine bloodweursj houw”. De Meesjtreechse pakde ’t good op en zag: “Stom vaan miech, ich had ’t kinne deenke. Meh ja, mevrouw tege miech zeet heer ouch neet altied poemel, huur. ’t Kint welins datt’r ’n haor in de boeter zit, en dan zeet heer get dat wilt geer gaar neet hure, loeder of zoe get. Meh dat is gaw veurbij, want iech höb ‘m in de tang”.

“Ja, daan, geine bloodweurs, wat moot iech noe goon doen, Jo zit noe mèt de appele in de pan roond te drejje. Dat höb iech in mie leve nog noets mètgemaak, ‘ne slechter zonder bloodweurs”.

“Ich weet nog good. Ich woende es joonk mêidske in de Wieker Grachtstraot oe iech bij de femilie Versjevee deende. Op d’n hook hadste slechter Pie Heunders. Dee waor in hiel Mestreech bekind um ziene weurs, want mèt de vastelaovend huur iech de luij nog zinge: “Pie Heunders wat höbste diech lekker weurs”.

“Meh, wat gaon iech noë beginne, daan mer appele zoonder weurs” en ze ging richting duur. Oe op Victor zag: “Mevrouw wach ins effekes, messjien höb iech nog e sjtökstke in de keulsèl”. En hieë vroeg aan de aander klaante of dat effekes moeg. En jawaal huur, dao kaom nog ei sjtökske bloodwoersj. Oe op ze reep: ‘Vic noe bin iech toch zoe blij. Iech zou diech wel d’n bloete kont wille pune, jong! Ich gaon gaw, iech betaol ’t diech volgende week wel”. En weg waor ze. Victor griemelde ins. Oe op iemens van de nog aanwezige klaante zag: “Kaom ze mer aan de sjiet!”.