In Memoriam Christien Beijers-Broers
In het voorjaar 2010, 7 april, overleed ons bijzonder gewaardeerd lid Christien Beijers-Broers. Christien was vanaf de oprichting in 1995 actief binnen onze Kring.
Ergens eind jaren tachtig maakte ik kennis met het historisch besef van Christien. Op een avond had ik het genoegen een paar uur met haar te kunnen praten over de historie en het dialect van Keer. Wat mij opviel was de liefde en de passie waarmee zij over die onderwerpen praatte. Dat werkte aanstekelijk.
Toen wij in 1995 de Historische Kring oprichtten was het vanzelfsprekend dat zij een van de eersten was die we vroegen zich bij ons aan te sluiten en dat deed zij van harte.
Voor onze kringleden was Christien de vraagbaak bij uitstek. Vooral ook door haar ijzersterk geheugen wist zij praktisch alles over de historie en de gewoontes in het twintigste eeuwse Keer. Zij kende tientallen anekdotes en wist altijd wel ergens een bijzonderheid op te diepen.
Binnen de werkgroep dialect was ze een van de drijvende krachten. Als er een verschil van inzicht was over de vraag of een bepaald woord wel dan niet in het Keerder dialect thuishoorde, was het Christien die het gezag had om het laatste woord te spreken.
Christien was een rasecht Keersj maedsje. Ze was in ons dorp geboren en getogen. Evenals haar beide ouders: Egidius Broers en Maria Ida Spronck (va de Gard). Het gezin telde, buiten de op 21 maart 1922 geboren Christien, verder nog de twee jaar jongere Sjiel.
Even maar heeft Christien buiten ons dorp gewoond toen ze in 1939 samen met nog twee andere Keerder jongedames, Annie Bröcheler en Fien Lemmens de dienstbodencursus volgde in Oosterhout. Voor heimwee was er geen tijd, want haar verblijf werd vroegtijdig afgebroken omdat ze, in de ogen van de nonnen, te veel kabaal maakte in de slaapzaal. Samen met Fien werd ze naar huis gestuurd. Ze was er niet rouwig om.
In 1946 trouwde Christien met Jean Beijers. Hun gezin zou gezegend worden met negen kinderen en vele kleinkinderen en achterkleinkinderen. Ondanks haar drukke huishouden wist ze toch nog tijd vrij te maken voor verenigingswerk. Zo kon de Natuurvereniging op haar warme steun en medewerking rekenen. En zij maakte het tevens haar man, Jean, mogelijk om in een aantal verenigingen een belangrijke rol te spelen.
Enkele jaren geleden kon Christien van de ene op de andere dag nog maar heel moeilijk communiceren. Haar geheugen liet haar niet in de steek, maar ze kon haar gedachten niet meer goed onder woorden brengen, doch met behulp van Jean en een laptop kon ze ons, indien nodig, toch van belangrijke informatie voorzien.
Christien is niet meer, maar wij prijzen ons gelukkig dat wij met haar hebben mogen samenwerken en dat zij haar kennis met ons wilde delen. De Historische Kring heeft veel aan haar te danken. Christien ruste in vrede.
Jo Purnot, secretaris